مات و مبهوت


گفته بودی که : «چرا محو تماشای منی»
 
                        و آنچنان مات که یک دم مژه بر هم نزنی!

مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود

                         ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی!


چشمان سخنگو
 

از بس که غم تو قصه در گوشم کرد

                       غمهای زمانه را فراموشم کرد.

یک سینه سخن به درگهت آوردم

                       چشمان سخنگوی تو خاموشم کرد.






ای خفته روزگار ...



روی چمن از شکوفه ها رنگین شد

                     وز عطر اقاقیا هوا سنگین شد.

در نغمه هر چلچله پیغامی است :

                     کای خفته روزگار! فروردین شد.

                                       فریدون مشیری